· 

Herten in de Hoge Veluwe

Het is begin september en het wordt zo stilaan tijd om mijn klanten in de Nederlandse Achterhoek nog eens te gaan bezoeken. Ik doe dan meestal een toertje Nijmegen, Arnhem, Doetinchem en Doesburg, dit voor mocht u zich als lezer afvragen waar ik in mijn leven zo allemaal rondhang. Een goed georganiseerd man als ik ben, maak ik dan de nodige afspraken en probeer ik zo veel mogelijk klanten op een 2-daagse trip te bezoeken. Nu liggen de hierboven genoemde steden toch wel toevallig dicht bij de Hoge Veluwe, zeker? En nu staat diezelfde Veluwe toch ook wel héél toevallig in volle heidebloei, zeker? En als ware dame fortuna mij helemaal goed gezind, lees ik hier nu net op de site van Natuurfotografie.nl dat binnenkort de tijd van de edelhertenbronst aanvangt!! “Nou, dan mot ik misschien toch wel heel effe probere om de Feluwe in mijn reisjie in te plenne…”!

Het lukt me om mijn laatste afspraak om 15u in Terborg vast te leggen, een plaatsje waar het precies lijkt alsof er meer antiekwinkeltjes dan inwoners zijn. Van Terborg naar de ingang van de Veluwe is een uurtje rijden, dus als ik om 16u bij mijn klant kan vertrekken, ben ik ruim op tijd om nog wat nobele herten in actie te zien. Maar een plan is slechts zo goed als zijn uitvoerder. Ik blijf weer veel te lang tetteren en bewijs zo ongewild aan mijn werkgever dat het werk nog steeds voorgaat op mijn hobby. “Slijmbal”, hoor ik u nu luidop denken, maar ja, stel je eens voor dat mijn werkgever dit ooit eens leest…

Het is dan ook al ruim 18u als ik aan de Zuidingang van de Veluwe aankom. Alsof het een safaripark betreft, staat er nog een rijtje autotoeristen bij de ingang aan te schuiven. Ik ben blijkbaar niet de enige die nog zo laat op pad is om de herten te gaan besluipen. Eventjes wachten en de dame aan het loket legt me vriendelijk maar kordaat uit dat ik 16,25 Euro moet betalen om binnen te kunnen rijden: 9,5 Euro omdat ik er volwassen uitzie en 6,75 Euro om met de auto te mogen doorrijden. Als service krijg ik wel nog een uitgebreide beschrijving van waar ik de edelherten kan vinden: “Rij gewoon rechtdoor en stop daar waar veel volk staat!”. Zo’n vriendelijke uitleg is het vele entréegeld meer dan waard…

Al heel snel begrijp ik wat de lieve dame bedoelt. Tientallen auto’s met nog een veelvoud daarvan aan mensen, staan op de bewuste plaats te drummen. Ik kijk vlug in de richting van hun blikken, verrekijkers, telescopen en fotocamera’s en zie al snel een aantal hindes over de paarsgekleurde heide dartelen. Het duurt niet lang of ik ben één van die vele hertentoeristen die met de fotocamera in de aanslag uit de auto stap, er stellig van overtuigd zijnde dat ik betere foto's ga nemen dan alle anderen hier aanwezig. Ik ga namelijk rekening houden met hertenpose, heidebloei, achtergrond, voorgrond, scherptediepte, complementaire kleuren, regels van compositie en onpare aantallen,… Alle trucen van de foor ga ik toepassen! Ik ben echter nog maar net uitgestapt of een vriendelijke fotograaf zet me al heel snel met de voetjes weer op de grond: “Ze hebben de bomen gesnoeid en daardoor is er geen natuurlijk ogende foto met een mooie achtergrond mogelijk dit jaar. Verwacht dus maar niet te veel, mijnheer!”

Vereecken zou Vereecken niet zijn, mocht hij zich daardoor uit het lood laten slaan. Eens de D500 op het statief begin ik slaafs mijn drang te volgen om edelherten tussen de bloeiende heide te schieten. Moeder met kalf, moeder alleen, kalf alleen, moeder kust kalf, jonge bok kijkt op, jonge bok eet, jonge bok eet niet, moeder kijkt boos naar jonge bok, jonge bok kijkt boos terug,… Daarna hetzelfde lijstje, maar nu met lager standpunt zodat de kleur van de heide beter tot zijn recht komt. Dan nogmaals hetzelfde maar nu met lager diafragmagetal. Enzovoort, enzoverder,… Mijn sluiter krijgt 

het zwaar te verduren, tijd om hem wat rust te gunnen en eens naar de eerste resultaten te kijken op het LCD schermpje. Verdorie, die man heeft toch wel gelijk! Die gesnoeide bomen en dode takken op de achtergrond zijn écht wel storend. Ik zal toch eens verder moeten rondkijken of ik geen plaats kan vinden waar de bokeh van mijn foto’s beter gaat zijn.

Met deze gedachte kijk ik hoopvol in het Veluwse rond, maar nergens is de ideale plaats te vinden om al mijn fototechnische wensen in vervulling te doen gaan. Tijdens dit rondkijken valt mijn lodderig oog echter op een kleine valkachtige die komt aangevlogen en zich dan parmantig in de top van een den gaat zetten. Quasi onmiddellijk richt ik mijn telelens naar de top van de boom en zet ik scherp op de gelande vogel: een Smelleken! Het kleinste (dag)roofvogeltje van Europa! Niet dat dit nu enorm zeldzaam is, maar toch krijgt ze mijn voorkeur op de mak ogende herten. Welgeteld 3 foto’s kan ik nemen voor de vogel weer is gaan vliegen, maar toch geniet ik na. Dit is nu tenminste eens een echt wild dier!

Mijn enthousiasme heeft de aandacht gewekt van een plaatselijke “schone” (ik moet beleefd blijven hé): “Heb jij dan een hert boven in een boom gespot? Ik zag jou opeens foto’s nemen in de richting van de top van die boom!?” Tja, wat moet een mens daarop antwoorden? Ik onderdruk mijn bulderlach en blijf vriendelijk: “Nee, ik zag een klein roofvogeltje landen en wou het toch ook op de foto.” Ze lijkt oprecht geïnteresseerd en vraagt me of ze die foto van de betreffende vogel eens mag zien: “Nou die is mooi, die had ik helemaal niet gezien! Wat een leuk klein vogeltje! En hoe noemt ie, zegt u? Een Smelleken? Nog nooit van gehoord! Leuk!”

“Maar mijnheer, het valt mij wel op dat u enkel foto’s heeft genomen van de hindes en de jonge bokken. Wilt u dan geen foto’s van de volwassen edelhert bokken?” Euh, ja natuurlijk wil ik dat, maar er zitten er hier geen!? “Ja, maar dan moet u wat verder rijden, de volwassen bokken zitten hier wat verderop! Komt u maar mee, ik toon het u effe.” Ik sta haar met de spreekwoordelijke mond vol tanden aan te staren. Het nog weinige licht heb ik gebruikt om hindes in alle poses te fotograferen en nu het donker wordt, toont men mij waar ik de volwassen bokken met de sierlijke Hubertus geweien kan vinden? Wie is hier nu de slimste? De domme Belg of de lepe Nederlanders? In het vervolg misschien toch maar beter veronderstellen dat de locals het beter weten dan mijn koppig ego?

Gelukkig heb ik nog net voldoende licht om nog een paar foto’s te nemen van de 2 bronstige bokken vooraleer ze in de duisternis verdwijnen. Het is jammer genoeg nog te vroeg op het jaar voor de echte bronstgevechten, maar de mannen nemen alvast een modderbad om extra goed te ruiken voor de vrouwtjes. Voor de echte bronst en het beslaan van de hindes zal ik later in september nog eens een Nederlandse zakentrip moeten plannen. Maar burlen, vechten, paren of niet, het is ook nu een imposante verschijning, zo’n Hubertus hert.

Of ben ik diep vanbinnen toch meer gesmolten voor het Smelleken?

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    Tomas VR (vrijdag, 12 oktober 2018 21:01)

    Tof geschreven en leuk hoe je je passies kan combineren met werk! Doet me terugdenken aan onze trip door Denemarken � doe zo verder! Tomas

  • #2

    Vera (vrijdag, 19 oktober 2018 14:11)

    Vlot en leuk geschreven. De edelhertenbronst staat ook nog op m'n lijstje ...