Het is de eerste zaterdag van de zomervakantie en ik heb me eens goed uitgeslapen. Het is dan ook al 10u als ik met nog slaperige ogen een eerste blik door het raam werp. Het aanzien lijkt niet anders dan anders en ik zie daar weer het mannetje groene specht wat de laatste weken dagelijks mijn gazon bezoekt. Wat ben ik hem dankbaar voor het beperken van de rosse mierenpopulatie in mijn bruingebrande gras. Iedere keer dat ik me op het gras durf te vleien, kruipen die vervelende rotbeesten door alle mogelijke openingen van mijn kledij om me met kriebels en beten diets te maken dat ik maar beter ophoepel.
Maar wat zie ik daar? Dit keer ontrolt mijn groene vriend niet voor zichzelf de tong in de mierennesten. Naast hem kijken 3 grijsgroen gestreepte rekels hem smekend aan, hopend zo hun vader te overtuigen om zijn mierenbuit in hun keel te deponeren.
Vader werkt zich de naad uit het lijf om zijn veeleisende kroost tevreden te stellen, maar één van zijn zonen vindt duidelijk dat het niet snel genoeg gaat en werpt zich op tot de rebel van de familie. Hij meent alvast dat zijn zus haar portie proteïnen niet verdient en maakt dit pijnlijk duidelijk door haar met harde snavel de kop in te timmeren. Op steun van haar papa hoeft dochterlief duidelijk niet te rekenen want die doet alsof zijn neus bloedt en zoekt onverstoord verder naar strijdvaardige mieren. Ik geniet van het schouwspel en ben intussen op mijn buik gaan liggen om deze spechtenboel vanuit een mooi standpunt te kunnen vereeuwigen.
Eens de eerste beelden genomen en de grootste verwondering voorbij, maak ik me de bedenking dat vader specht zichzelf en zijn gezin wel heel kwetsbaar opstelt voor de lokale sperwer. Nog niet zo lang geleden was ik met mijn dochter getuige hoe één van de laatste lokale merels een identieke onverschilligheid met zijn leven bekocht. Ik herinner me dat Joke me smeekte om die arme merel te gaan helpen zodat ze zijn geschreeuw in de klauwen van die wrede roofvogel niet langer hoefde te aanhoren.
Deze gedachte is nog niet koud of mijn oog valt op de drievoudige moeder die vanop een nabijstaand weidepaaltje aandachtig de omgeving zit af te speuren op loerend gevaar. Met enkele korte keelgeluiden rapporteert ze continu de toestand van het luchtruim aan haar man.
Wat een mooie gezinstactiek toch: vader leert de jongen de knepen van jacht en mierenvangst en moeder waakt als een goede huisvrouw over de vruchten van haar moeizaam geworpen eieren.
Een tactiek die rebelse benjamin duidelijk op prijs weet te stellen. Eens zijn buikje vol, laat hij de wind heerlijk door zijn jonge veren waaien. Life will be beautiful !
Intussen is Joke ook opgestaan en ziet ze haar vader op zijn buik in de woonkamer liggen, de telelens door een kier van het openstaande raam stekend. Zot zijn doet gelukkig geen zeer...
Reactie schrijven